Blog 16 Cairns, de laatste etappe van de reis

We zitten in Cairns in hotel Cascade Garden. Een goed hotel op 3 minuten lopen van het strand en ook dicht bij het centrum. Hoe dicht bij? Volgens de receptie: ”Less than 5 minutes. If you walk more than 5 minutes, you’ re lost. Go back”.

In het hotel hebben we weer tv. Het nieuws wordt gedomineerd door Anzac Day, te vergelijken met 4/5 mei viering bij ons. Op Anzac Day werd aanvankelijk de landing bij Gallipoli (Turkije) herdacht, waarbij in 1914 meer dan 6000 Australiërs en Nieuw-Zeelanders gesneuveld zijn. Bedenk dat Australia als federatie pas sinds 1901 bestaat. Een natie die pas 14 jaar oud! is, aan de oorlog deelneemt met zoveel doden dat laat diepe sporen na. Tegenwoordig is Anzac Day een herinnering aan alle Australische en Nieuw-Zeelandse doden en gewonden in de afgelopen oorlogen. Dit jaar is de 100-ste ‘viering’ van Anzac memorial. Er wordt in de media heel veel aandacht aan dit feit besteed. Het is dan ook ‘public holiday’ en alles is gesloten. Ook de markten voor die dag blijven weg. Een goede zaak om oorlogsslachtoffers zo te herdenken, vind ik.

Wat onze reis betreft staat er nog maar 1 ding open op de to-do list: het Grote Barriere Rif, ofwel THE REEF. We hebben eerlijk lang getwijfeld of we dit nog zouden doen. In Kuranda waren gasten van John en Hellen een week eerder gegaan en die hebben de hele dag kotsmisselijk op het achterdek doorgebracht vanwege de zware deining. Sonja is snel zeeziek, dus het idee van een deinende schuit weerhield wel even.
Omdat het de volgende dag windstil beloofde te worden bij een temperatuur van 31 graden hebben we de knoop doorgehakt. Gaan! De volgende stap is een keus maken. Moeilijk, het aanbod aan reef-trips is overweldigend, varierend van een eendags tot meerdaagse trips naar het reef. Wij willen in elk geval naar de Outer Reef omdat het rif moet daar veel mooier zijn dan het Inner Reef. Dat betekent wel 2 tot 2,5 uur varen. Moeten we dan gaan voor een kleine (25 p) of grote groep (150 p)? Nadat we eerst op internet wat recensies hebben doorgelezen, kiezen we voor Reef Experience. Die bieden een mooi pakket: een proef duikles per persoon, snorkelen op 2 locaties, alles inclusief uitrusting, ontbijt en lunch. Bovendien varen ze met een grote, snelle en heel stabiele catamaran in 1,5 uur naar de duikplaats. Pure tijdwinst en dus meer tijd om te duiken en te snorkelen.
Als we de boot oplopen krijgen we direct een wetsuit, duikbril, snorkel en zwemvliezen aangereikt. En vanwege de soms onuitspreekbare namen van passagiers krijgt ieder voor die dag een eigen safety-nummer. Je hebt die dag dus geen naam, maar een nummer! Werkt prima!
Als we afvaren is de zee zo glad als een spiegel, de boot is snel en stabiel. De boot is helemaal volgeboekt, 150 personen. Het klinkt massaal 150 man, maar omdat iedereen verspreid zit over voor- en achterdek of binnen zit, voelt het niet massaal. We zitten aan tafel met een Marokkaanse man die al 30 jaar in Sydney woont, zijn Japanse partner en een Russisch ouder echtpaar, waarvan de vrouw nauwelijks engels spreekt of verstaat. Tamelijk internationaal dus.
Op weg naar het Reef wordt uitgebreid instructie gegeven over de veiligheid bij het duiken en het snorkelen. Niets gaat overhaast, de crew doet er alles aan om het ieder naar de zin te maken.
De eerste lokatie is Norman Reef. Daar aangekomen wordt de massa opgedeeld in kleine groepjes van 4 personen. Er kunnen 3 kleine groepen gelijktijdig gaan duiken. Voor de veiligheid gaat er telkens 1 instructeur per duikgroep van 4 mee. Een duik duurt een half uur, daarna wordt er gewisseld. De overige passagiers hebben alle tijd en de ruimte om te gaan snorkelen. We krijgen op de lokatie 3 uur de tijd om in het water te liggen. Tijd zat zou je denken, maar zodra de boot voor anker ligt begint de nervositeit. Omkleden, wetsuits aan en naar de duik- of snorkel platforms.
Sonja heeft een iets te grote wetsuit gekregen. Het staat niet erg flatteus, maar wel koddig. Net een pinquin. Maar de foto van Sonja in duikpak blijft voorlopig in het familiealbum.
De temperatuur van het zeewater is 28 graden, heerlijk warm. Wat temperatuur betreft had het ook gemakkelijk zonder wetsuits gekund, maar die moeten we als voorzorg tegen de nog steeds aanwezige giftige kwallen (die we overigens niet hebben gezien). Het wetsuit zorgt er bovendien voor dat je lekker blijft drijven als je aan het snorkelen bent. Heerlijk om zo aan de oppervlakte te dobberen. Het rif is op plaatsen zo ondiep dat je, ook als je snorkelt, moet oppassen om het rif niet te raken. Horizontaal blijven is het devies, nooit gaan staan. Het koraal beschadigen is een absolute doodzonde!

De koralen zijn schitterend, heel veel variatie in soort, vorm en kleur. Echt een prachtig gezicht, vooral omdat de zee zo kalm is. De kleurenpracht van de vissen is ook enorm, je zwemt letterlijk tussen de vissen. Scholen met hele kleine kleurige visjes, grotere felgekleurde vissen, krabben, het is er allemaal. En voor wie de film Nemo gezien heeft, kleine Nemo’s waren er ook. Het is moeilijk om de pracht van het rif goed te beschrijven. Degenen die eerder hebben gedoken of gesnorkeld zullen dit vast (h)erkennen.
Op lokatie heb ik ook in een kleine glasbodem boot een korte tocht over het koraalgebied gemaakt. Het zicht naar beneden is prima, maar het beeld tijdens het snorkelen is toch mooier.
Over de lunch aan boord niets dan goeds. Drie soorten
vlees, vers van de scheeps-BBQ en 5 grote bakken met verschillende heerlijke salades, brood, gewoon top. Na de lunch is de boot nog naar een plek aan de buitenkant van het rif gevaren. Dat we aan de buitenkant zitten is goed te zien aan de lokale branding in een verder vlakke zee. We krijgen opnieuw ruim de tijd op het water op te zoeken, zo’n 1,5 uur. De meesten houden het na een uur al voor gezien. Als we het water uit blijken de glazen wijn ingeschonken. Ook staat er kaas, hartigheid en een schaal met stukken meloen. De bemanning heeft echt zijn best gedaan :-)
Als we terug zijn in de haven verzamelt iedereen zich op het achterdek voor de groepsfoto. Het past allemaal net aan, maar de camera blijkt achteraf nog vochtig van het duiken te zijn geweest. De foto is niet helemaal scherp. Met high-fives neemt de hele crew afscheid van de passagiers.


De brede boulevard in Cairns langs de kust heet de Esplanade. Helaas is het strand er modderig en erg onaantrekkelijk. Het grote zwembad aan de Esplanade is prachtig, met omringend een prachtig park en uiteraard weer de bekende BBQ’s en picknicktafels. Het (gratis) zwembad wordt dagelijks goed bezocht. Ook wij nemen er elke dag een duik en blijven dan even liggen om nog wat bij te kleuren voordat we terug vliegen naar huis. We spreken er diverse Nederlandse backpackers, vrijwel allemaal net afgestudeerd en nu genietend van een multi-maanden reis door Australie en Nieuw-Zeeland. Sommigen reizen ook nog door naar Zuid-oost Azie.

Op (weg naar) de Esplanade zien we weer allerlei vogels. Zwarte roodstaart kaketoes, een zee-arend, pelikanen en kleine felgekleurde vogeltjes. Maar het meest opvallend zijn niet de vogels maar de vleermuizen, of beter gezegd de vliegende honden. Die worden hier Flying Foxes of Fruit Bats genoemd. Bomen vol bats, honderden misschien wel duizenden vleermuizen die bovendien een enorme herrie maken. De hele dag hangen ze ondersteboven te zonnen in levendig gesprek met hun buren. Een enkele verkast van boom en dan zie je pas wat een spanwijdte de vleugels hebben, 1 tot 1,5 meter. Bij zonsondergang vliegen ze uit. Een spectaculair gezicht. De hele lucht is bezaaid met vleermuizen. En als er honderden vleermuizen gelijktijdig richting zee uitvliegen dan zie je een grote zwarte wolk langzaam verdwijnen. We hebben een paar keer met verbazing naar dit spektakel gekeken.

De laatste twee dagen in Cairns doen wij het rustig aan. Een beetje slenteren over de Esplanade, een beetje door de stad en regelmatig naar het stadszwembad. Niet spannend, wel heel relaxed. Even een paar dagen rust voordat we de lange reis terug maken!

Cheers mates!