Het was even wennen aan de typische Aussie manier van groeten: “Hy guys” of “Hy mate”, gevolgd door “How is your day” of “How are you doing”. Het klinkt ook als een serieuze vraag, niet zo plichtmatig als in de VS. Als je dan de de tegenvraag stelt “And how is your day” dan volgt er vaak een heel verhaal. Het maakt niet uit of je 18 of 80, man of vrouw bent, de groet is hetzelfde.
Ook grappig is het “No worries (mate)” dat te pas en te onpas wordt gebruikt. Het betekent zoiets als ‘Geen probleem’, ‘Ga je gang’ of ‘Het is oke’. En alles wordt met een typisch australisch accent (lees: onduidelijk knauwend) uitgesproken.
Als we nu op de camping gegroet worden met "Good morning" of iets dergelijks weten we meteen dat we niet te maken hebben met een Aussie.

We rijden op de Bruce Highway van Brisbane naar Cairns. De highway is geen snelweg, maar gewoon een tweebaans weg met zo nu en dan een inhaalstrook van pakweg een kilometer.
Vanaf het begin komen we borden tegen die waarschuwen voor een ondergelopen weg. Het waarschuwingsbord wordt altijd gevolgd door een ‘meetlat’ die de diepte aangeeft, soms tot 3 meter. Het is bijna niet voor te stellen dat deze hoofdweg meters onder water kan staan. Het noord-zuid verkeer komt stil te staan. Omrijden is vaak geen optie. Het risico op ondergelopen kleinere wegen is groot en een route via een alternatieve highway betekent vaak 200 tot 300 km omrijden.
Op tv zien we spotjes van eigenwijze bestuurders die het water trotseren en door de stroom worden weggespoeld. Die situatie is voor ons op het moment da wij daar rijden nauwelijks voorstelbaar omdat de meeste (eigenlijk bijna alle) rivieren en stroompjes volkomen droog staan. Hoewel het nog steeds regenseizoen is, hebben wij heel weinig regen gehad. Ik heb een foto gemaakt van de brede Don River in Bowen die volkomen droog staat. Van de mensen die we op campings, in winkels etc spreken horen we regelmatig dat dit jaar uitzonderlijk droog is. Zo droog is het al een tiental jaren niet geweest.

We zijn nu aan de laatste week met de camper begonnen. De tijd vliegt echt. De Bruce Highway, loopt in noord Queensland dicht langs de kust. Logisch dat er heel veel kleine kustplaatsen, stranden en campings langs deze route te vinden zijn.
Omdat we dagelijks verder trekken, doen we veel stadjes, dorpen en campings aan. Zo hebben we langs de kust Home Hill, Townsville, Rolling Stone, Hull Head, Mission Beach en Innisfail aangedaan. In het begin hadden we nog regelmatig een ‘Wauw-gevoel’, nu is het vaak ‘Oke, het is mooi’. Dat ligt meestal niet aan het strand, maar vooral aan het feit dat we langzamerhand een klein beetje verwend zijn.

Home Hill en Rolling Stone waren prachtige free campsites. De eerste omdat het sanitair tip-top was, gewoon kraakhelder schoon met heerlijk warme douches. Onvoorstelbaar voor een gratis kampeerplek. Rolling Stone was een groot veld met veel bomen en dito aantal kranen. Een klein sanitair hokje met een koude douche was niet veel bijzonders, maar we hebben er enorm goed gestaan. ‘s Avonds een flink vuurtje gestookt om de muggen op afstand te houden. Het is een free campsite, dus er is nauwelijks verlichting zodat het er om half zeven echt al aardedonker is. We zijn niet de enigen met een kampvuurtje. Bij (bijna) elke tent of camper brandt wel een vuurtje.
In de rivier naast de camping stikte het van de schildpadden. Niet zulke grote schildjes, maximaal zo’n 30 cm. Sonja is uiteraard brood gaan voeren. Het zijn geen knuffeldieren, maar ze zijn wel heel koddig zoals ze op het brood afkomen.

Bij alle plaatsjes langs deze kust wordt gewaarschuwd om niet de zee in te gaan vanwege de krokodillen en de Marine stingers (giftige kwallen). Je ziet hier ook nergens mensen in zee zwemmen, dus dat hebben wij ook maar niet gedaan. Jammer, want het zeewater is nog steeds aangenaam warm. Uiteraard hebben we wel langs het strand door de branding gelopen.

Het noordelijke deel van de Bruce Highway gaat door het Tropical Rain Forrest gebied. Bij Mission Beach start de Cassowary Region, het gebied met kasuarissen. We zien wel regelmatig borden met de waarschuwing om voorzichtig te rijden. Nou, een kassuaris hebben we niet gezien. We hebben zelfs nog een stevige wandeling in de omgeving gemaakt, maar de enige beesten die we tegen kwamen waren de muggen. Honderden! Je loopt echt door een tropisch regenwoud, over een paadje van maximaal een halve meter breed. Heel warm en heel vochtig. We hebben de hele weg lopen meppen en vegen, maar toch is Sonja nog half lek geprikt door die muggen. Ze zat dagen later nog onder de bulten. Maar een Kasuaris zijn we niet tegen gekomen.

Voor de verandering zijn we vlak voor Cairns van de Bruce Highway afgegaan om een stukje van de Great Inland Highway te rijden. Het Tropisch regenwoud gaat 80 km landinwaarts over in een sterk heuvelachtig gebied, de Tablelands.
We overnachten in Millaa Millaa, beter bekend als ‘Het dorp in de mist’. Even een weetje: de aboriginals rekenen niet, het is EEN, TWEE (soms drie) en daarna is alles VEEL. Veel duiden ze aan door het woord te verdubbelen. Millaa betekent ‘mist’, dus Millaa Millaa is dan automatisch ‘Veel mist’. De naam is heel toepasselijk. Het was mistig toen wij daar kwamen en de temperatuur was slechts 21 graden. Koud dus, omdat we vlak daarvoor nog met 34 graden hebben gelopen.

Het Wooroonooran Park ligt slechts 25 km voorbij Millaa Millaa en daar is het alweer tropisch warm. Wij zijn er gestopt om de (zeer toeristische!) Mamu Tropical Skywalk te doen. Een wandeling van een half uurtje over een 15 meter hoog stalen wandelpad, dat eindigt bij een 40 meter hoge toren van waaraf je een prachtig uitzicht hebt over het regenwoud en de honderden meters lager gelegen Johnson River. De wandeling was echt de moeite waard.

Vervolgens doorgereden naar Maranda. Een heel enthousiaste eigenaresse van de camping adviseert ons om in elk geval naar het Nerada Teahouse te gaan. Het Teahouse is een thee plantage, waar ze thee onder eigen naam (Nerada) produceren. Daar zouden we de zeer zeldzame Tree Kangaroos kunnen zien. Boomkangoeroes komen alleen nog maar in een klein deel van Australie en sporadisch in Nieuw Guinea voor. Inderdaad hebben we daar een paar Tree Kangaroo’s gezien. De beestjes lijken helemaal niet op kangoeroes. Ze zijn maximaal 60 cm groot en hebben een staart van circa een meter. Omdat ze hoog in de bomen leven zijn ze moeilijk te herkennen of te fotograferen. De foto’s zijn dan ook minder scherp, maar geven in elk geval een indruk van de beestjes.

Nog een bijzonder en vooral voor Australie typisch dier is de Platypus (=Vogelbekdier).De Platypus jaagt ’s avonds en komt pas met de schemer naar ‘buiten’. De exemplaren in noord Australie zijn vrij klein, maximaal 60 cm groot. We zijn speciaal naar Yungabarra gereden, waar we dik een uur naar een modderige rivier hebben gestaard. Het was al te donker om te fotograferen toen er een paar kleintjes aan de oppervlakte kwamen. De foto’s zijn niet gelukt, maar we hebben de diertjes in het wild kunnen zien. Voor de blog heb ik maar een plaatje van dit unieke dier toegevoegd.

Verder op onze route naar Cairns zijn we in Yungaburra gestopt. Het pittoreske dorp dateert uit 1890. Er staat nog een tiental huizen uit begin 1900. Voor Australie zijn dit al ‘heritage listed buildings’. Afgezien van de Aboriginals is de geschiedenis van Australie pas 200 jaar oud, de oudste gebouwen zijn eind 1800 neergezet. En hoewel Aboriginals hier al duizenden jaren leven, kennen ze geen cultuurgeschiedenis als de Maya’s of de Chinezen.
De boekwinkel in Yungaburra is een fantastische chaos van boeken, prullaria en zaken die de eigenaar zelf heeft verzameld. Hij vertelde ook al een paar keer in Amsterdam geweest te zijn en vond het “a marvelous city”.
Iets buiten Yungaburra hebben we nog even een blik geworpen op een meer dan 500 jaar oude boom, de Curtain Fig Tree. Een heel bijzondere boom, met een gordijn aan luchtwortels.
Voor de visliefhebbers is Yungaburra de plek om op Barramundi’s te vissen. In de receptie op de camping hangt de muur vol met foto’s van vissers met gevangen Barramundi’s, met een lengte van meer dan 80 cm en zeker 30 kg zwaar.

Tot slot, in Mareeba hebben we Coffee Works bezocht. Driekwart van de koffie van Australie is afkomstig uit de omgeving van Mareeba. Bij Coffee Works kan je onbeperkt koffie proeven. Ze bieden 21 verschillende soorten koffie, waaronder 3 lokale en 6 mixte koffiesoorten. Echt heerlijke! koffie. Naast de koffie biedt de proeverij een scala van 9 koffielikeuren en 16 soorten chocolade. Onbeperkt proeven, dat hoef je een chocolade liefhebber als Sonja maar eenmaal te zeggen. Da’s genieten.
Nog een dag en dan leveren we de camper weer in. De campertour zit er op en we gaan op zoek naar een huurauto. De komende week zitten we in Kuranda, een dorp op 300 meter hoogte iets buiten Cairns. We zitten daar in een huisje dat we alleen van de foto kennen. Het moet een heel leuk huis zijn, midden in het tropisch regenwoud. We gaan het zien.