Blog 8 Geelong, op weg naar Melbourne

Geelong
De Great-Ocean-Road expeditie zit er op. We zitten nu in Geelong, de stad waar Sonja geboren is!
Sonja vindt het wat vreemd aanvoelen om voor het eerst in de stad te komen waar ze geboren is. Niet dat ze zich iets van die periode kan herinneren, ze was bijna drie toen ze weer naar Nederland vertrokken. Maar ze heeft vooral haar vader erover horen vertellen. Dat waren geen uitgebreide verhalen. Toch zijn het vooral die flarden en een paar vergeelde foto’s die haar aan Geelong doen herinneren.
Volgens de verhalen “was Geelong een kleine stad” en leefde het gezin in een “zelfgebouwd huis(je) aan de rand van de prairie”. Als je Geelong nu ziet kan je je niet voorstellen dat daar ooit een prairie is geweest. In Geelong heeft nu meer dan 250.000 inwoners. Je kunt dit met recht een stad noemen.
Grappig genoeg zijn er nog tientallen huizen en huisjes die nog uit de periode 1900-1950 dateren.
Geelong was ooit het centrum voor de wolhandel. Een paar voor die tijd typerende opslagloodsen van de Wool Agency’s zouden ook een goede referentie zijn. Deze moeten er ook gestaan hebben toen Sonja geboren werd. Heel spijtig kan ze niet meer aan haar ouders vragen aan welke kant van Geelong hun huis ooit gestaan heeft. Het zou leuk geweest zijn aan de hand van de overgebleven oude gebouwen te kunnen vaststellen waar dat geweest is. En Sonja had heel graag haar vader willen bellen op het moment dat ze op die plek stond.

Noodgedwongen :-) komen we bij McDonald’s vanwege de free-wifi. Toevallig zagen we op het strand de baywatchers, gesponsort door, jawel, McDonald. Hier in Australie vaak aangeduid met Macca’s. De Baywatchers van Geelong op de foto hebben duidelijk een cool down moment…!

Geelong is de laatste stop voor Melbourne, waar we de camper weer moeten inleveren. We verruilen de camper dan voor een appartement. En de natuur voor de stad.


Papagaaien en andere vreemde vogels
Ik had al eerder willen vertellen dat Australie bekend staat om de vele vogelsoorten. Nou zijn wij geen echte pietenkijkers, ik kan nog net eenden en mussen onderscheiden.
Maar je kunt hier gewoon niet om de vele vogels heen. Met de meest fantastische kleuren! Iets wat op een mus lijkt mar dan met een knalblauwe kop. Jammer genoeg schieten de mussen van links naar rechts en kan ik er geen goede foto van maken. En dan een grotere saaie grijze, die als die weg vliegt, schitterend rood van onder blijkt te zijn.
Ook veelkleurige vogels zien we, met de meest wonderlijke kleuren combinaties. Het lijkt of elke streek zijn eigen vogelmerken herbergt.
Maar de vogel die we vanaf Adelaide tot aan Geelong zijn tegengekomen is een witte schreeuwlelijk met een gele kam. Volgens Sonja zijn dit papegaaien. Ze hebben een hele luide, schorre krijs. Als ze met een grote groep in de boom naast je neerstrijken, dan moet je echt hard praten om daar bovenuit te komen. maar het zijn grappige nieuwsgierige beestjes en absoluut aan mensen gewend.
Op de camping in Lorne kwam er zo eentje op zijn dooie gemak aangewandeld, zag dat er bij ons niets te halen was en wandelde doodrustig door naar de buren. Die hadden een appel laten liggen. In twee fladders zat hij op tafel en heeft zowat de halve appel opgegeten. En alleen het vruchtvlees, de schillen werden uitgespuugd.
De witte-met-de-gele-kam waren zo tam dat die uit je hand aten. Even een stukje brood of iets dergelijks omhoog houden en ze waren er! Het spreekwoord hier luidt dan ook “beter een papegaai op de arm, dan tien op de tafel”.